Κατεβαίνοντας στο υπόγειο θεατράκι της Κυψέλης, με μεγάλη χαρά που θα παρακολουθούσα το εξαίρετο & λιγοανεβασμένο λόγω αντικειμενικών απαιτήσεων του Genet “Μπαλκόνι” βρέθηκα αντιμέτωπος με μια σειρά ευχάριστων αποκαλύψεων. Δε λέω εκπλήξεων γιατί η ομάδα μας έχει συνηθίσει σε ανεξίτηλα στη μνήμη ανεβάσματα.
Η Πέπη Οικονομοπούλου αυτή η σπουδαία κομεντιέν σουμπρέτα γίνεται η Ίρμα η μυστηριώσης ιδιοκτήτρια ενός πολυτελούς οίκου ψευδαισθήσεων που μας καλοσορίζει τραγουδώντας τους στίχους του Wilde Σκότωνε ότι αγαπάς… Υπέροχη ιδέα να χαρακτηρίσει κανείς το ανέβασμα αλλά και σαφής σύνδεση με το επιτυχημένο Πορτρέτο που παρουσιάζουν παράλληλα οι Θεατρίνων θεατές. Και το δημιουργικό κουβάρι ξετυλίγεται.
Η Λεία Βιτάλη επεξεργάστηκε τη δοκιμασμένη μετάφραση της Μαίρης Μιχαλάτου , βραβευμένες και οι δυο δικαίως με κρατικό βραβείο αλλωστε, και μας παραδίδει ίσως για πρώτη φορά στα τελευταία είκοσι χρόνια – κόντρα στα προγενέστερα φλύαρα αναεβάσματα- ένα συντομευμένο κατά μιάμισυ ωρα λιμπρέτο του έργου με λιτότητα, σαφήνεια χιούμορ και ακρίβειες δεξιοτεχνικά εναρμονισμένες σε παράσταση από το Γιώργο Λιβανό. Σπάνια συντόμευση και εκμοντερνισμός ενός κειμένου δίνεται με τέτοια πιστότητα από τους δημιουργούς στο πρωτότυπο με σεβασμό και ειλικρίνεια που δικαίως παρασύρει .
Όλο το καυστικό χιούμορ και η επικριτική θέση για μια κοινωνία που κοχλάζει από τον Genet γίνεται μια τρισδιάστατη εικόνα προκλητική και που φανερώνει το καθρέφτισμα του σύγχρονου κόσμου με τα αδιέξοδα και τις διαρκείς αντιφάσεις. Το παιχνίδι με τους καθρέφτες που τόσο χαρακτηρίζει την υπαρξιακή αναζήτηση του συγγραφέα υπηρετείται δαιμονικά από τους δύο συνδηνιουργούς που απογειώνουν το αγαπημένο μου θεατρικό, με μια παραστασιοποίηση που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν προκλητικό παραμύθι ενηλίκων! Με έξοχη αισθητική μαεστρική διδασκαλία ρόλων, που ακροβατούν στο γκτοτεσκ μέσα από την αλήθεια του σα να παρακολουθείς ήρωες να δραπετεύουν μέσα από παιχνίδι παραμομρφωτικών καθρεπτών ο Λιβανός στήνει μια προκλητική παράσταση.
Οι ήρωες δεν είναι όμως καρτουνιοειδείς. Είναι υπαρκτές προσωπικότητες που πάσχουν δίπλα σου εξιστορώντας τη δυναμική τους αλήθεια για τη ζωή και το θάνατο. Και η επανάσταση πλησιάζει. Ο σκηνοθέτης επιλέγει την κωμωδία και τη σωστή απομυθοποίηση της πραγματικότητας στο ανέβασμα, που κατά τη γνώμη μου είναι ιδανικό! Η δεμένη παράσταση σε απογειώνει Δεκατέσσερις καλοί ηθοποιοί σε ένα έργο που αγγίζει το vaudeville theater που η ομάδα φέρνει στην Ελλάδα, δίνοντας σε ολους το δικαίωμα να πρωταγωνιστήσουν . Γιατί κάθε ενότητα κρύβει το δικό της μαχητή! Για άλλη μια φορά ο Λιβανός πετυχαίνει άριστα τη μοιρασιά των ρόλων & σίγουρα είχε αμέριστη βοήθεια από το στενό του συνεργάτη Γιάννη Σολδάτο!
Υπέροχη Σαντάλ και τόσο καλίφωνη η Ιμπροχώρη, εντυπωσιακά γραφικός ο απογειωτικός Ήρωας του Γιάννη Τσιώμου , τρυφερά γήινος ο Γιώργος Λιβανός και αποκαλυπτικά αυτοκρατορική η Ίρμα Βασίλισσα της Χαριτίνης Καρόλου (* τι ωραία επανεμφάνιση)! Ο Μάνος Χατζηγεωργίου άψογος επίσκοπος με κέντημα στη λεπτομέρεια, ο Νίκος Καραγιώργης στον καλύτερο ρόλο που τον έχουμε δει, σαρωτικός στην περίφημη σκηνή στρατηγού αλόγου με την πάντα καθηλωτική και όμορφη Μαρία Δρακοπούλου παρτενέρ, μας ξεσηκώνουν σε μια δυσκολότατη στην εκτέλεση σκηνή που την υπηρετούν άρτια- αν και κατά τη γνώμη μου σήκωνε περισσότερο γυμνό για να δηλώσει την απελευθέρωση από τις συμβάσεις – το έχουν τολμήσει & στην παράσταση του Χουβαρδά.
Το τρίο Χαλατζίδης – Αντωνίου (* καλύτερος από ποτέ)- Τριανταφύλου απολαυστικό σε όλες τις ενότητες τους και αντίστοιχα πολύ- πολύ καλός ο Σκλάβος του πρώτου και ο δαιμονικός Ακολουθος του τελευταίου. Υπέροχη η Κάρμεν της κούκλας Φάλλια και γλαφυρός ο φωτογράφος του Τσιβιλή.
Άφησα τελευταίες την Οικονομοπούλου για να τονίσω τη μαεστρία που αντιμετώπισε ένα τεράστιο προκλητικό ρόλο και τη Νίκη Γκουντούμη στο πιάνο που για ακόμα μία φορά μεγαλουργεί. Το μουσικό θέμα του Πλέσσα σε τζαζ δρόμους ταιριάζει απόλυτα στο ύφος του έργου και η κινησιολογία – χορογραφίες του Άγγελου Χατζή όπως πάντα άριστες και δεξιοτεχνικά εναρμονισμένες!
Πρέπει να βραβευθεί η Βολίδη για την απόδοση της ατμόσφαιρας που απαιτεί ο Genet κολάσιμα κολασμένη, με το μπορντέλλο και το μπαλκόνι να μας παρουσιάζονται με μαγική ποιότητα και τα ωραιότερα κοστούμια που ποτέ σχεδίασε! Όλα υποστηριγμένα φωτιστικά από το Λιβανό με άρτιο τρόπο- και το παιχνίδι των καθρεπτών τόσο μα τόσο εντυπωσιακό μας δίνει εικόνες αναγεννησιακούς πίνακες!
Μια υπερπαραγωγή που σπάνια συναντάς σε μικρό (& όχι μόνο ) θέατρο που την συμπληρώνει το υπέροχο πρόγραμμα του Αιγόκερω! Φεύγοντας τραγουδάς το υπέροχο τραγούδι των επαναστατών!
10 στα 10. Περιμένουμε την παράσταση στα festivals το καλοκαίρι.
Υγ, στο video wall o αδικοχαμένος Νίκος Γιάννακας γίνεται υπέροχος Jean Genet και μαζί με την αισθησιακή έναρξη ξαφνιαζόμαστε. Mα τι υπέροχη εισαγωγή!
Fotos: Ζώης Τριανταφύλλου Σφακιανάκης
Για το gayhellas.gr : Nick Kalamakidis
