3 χρόνια από τότε. 3 χρόνια έμεινα στην σιωπή. Όχι δεν το “θυμήθηκα τώρα”

3 χρόνια από τότε. 3 χρόνια έμεινα στην σιωπή. Όχι δεν το “θυμήθηκα τώρα”, πήρα τις δυνάμεις μου με την πρόσφατη αλυσιδωτή αντίδραση που σπάει πλέον η σιωπή. 3 χρόνια ενοχής, ενοχή για ποιον λόγο όμως, τι έκανα; ποιον πείραξα; Κανέναν. 2017 λοιπόν και ενώ πίστευα ότι είχα σχέση με έναν άνθρωπο ερωτευμένο μαζί μου, όλα γύρισαν ανάποδα την τελευταία μου μέρα. Μια μέρα που μέχρι και σήμερα προσπαθώ να ξεχάσω κάθε λεπτομέρεια που μου έχει γραφτεί στην μνήμη. Ένιωσα σαν κομμάτι κρέας, που δεν μπορούσα πλέον όση αντίσταση και να έφερνα να ξεφύγω.

Ένα βράδυ δίχως τελειωμό, δίχως να περνάει ο χρόνος. Ξεπέρασε κάθε όριο. Σωματικα και ψυχικά έγινα χίλια κομμάτια. Με έπιασε κρίση πανικού, έσβηνα, ξύπναγα και ακόμα να τελειώσει το μαρτύριο. Ήμουν στο Ισραήλ τότε, που να πήγαινα; Σε ποια αστυνομία; Με ποιες δυνάμεις; Οι γονείς του ήταν στο δίπλα δωμάτιο, την επόμενη μέρα ήταν με σκυμμένο το κεφάλι, ήξεραν αλλά τι θα έκαναν; Μπήκα στην πτήση της επιστροφής, δεν χωρούσε ο νους μου το τι μου συνέβη. Νόμιζα ότι όλα τέλειωσαν. Όχι, ήρθε Αθήνα σε λιγότερο από 48 ώρες. Βρήκε που μένω, το σχολείο μου. Τι θα πω στους γονείς μου; Τι θα πω στον κόσμο; Απο που να πάρω βοήθεια;. Βρέθηκα στο σπίτι συμμαθήτριας μου για όση ώρα ήταν αυτός μέσα στο σπίτι μου και δημιουργούσε έναν ευγενικό και καλό χαρακτήρα στους γονείς μου. Πριν μπει στο σπίτι είχε έρθει η αστυνομία, δεν έκαναν τίποτα, τι να έκαναν, με ποια στοιχεία;

Μπήκα σπίτι μου, με ήθελε η μητέρα μου να μου πει “γιατί τον στεναχώρησα, αφού με αγαπάει”. Έφτιαξε τον τέλειο ρόλο του στοργικού ανθρώπου. Του φώναξα να φύγει, δεν ήξερα τι θα κάνει μέσα στο σπίτι. Τον έδιωξε ο πατέρας μου, εξήγησα απλά ότι μου έκανε κάτι πολύ κακό. Όλα πάγωσαν στην οικογένεια.

Ακόμα μέχρι και πέρσι, έφτιαχνε ψεύτικα προφίλ, με απειλούσε, με κοροιδεύει. Τα αγνοώ φυσικά γιατί πλέον είμαι δυνατός, τον ξεπέρασα. Ας τολμήσει να κάνει το οτιδήποτε. Αυτό το αίσθημα ενοχής και ντροπής. Αυτό το “Πώς νομίζεις θα σε κοιτάξει η κοινωνία μετά;” Τελειώνει ή μάλλον ακόμα προσπαθώ να το τελειώσω. Ούτως ή άλλως γιατί να με νοιάξει τι θα πει η κοινωνία, η ίδια η κοινωνία που κατηγορεί το θύμα και όχι τον θύτη. Η ίδια η κοινωνία που έχει δώσει αέρα σε κάθε θύτη.

Εκείνη την μέρα λοιπόν που έγιναν όλα αυτά, ούτε αργά το βράδυ κυκλοφορούσα, ούτε τα “ήθελε ο κώλος μου”, ούτε τίποτα. Αυτός ο ίδιος ήθελε να τα κάνει όλα αυτά επειδή ήξερε ότι κερδισμένος θα είναι αυτός και ότι δεν θα κάτσω να το αναφέρω και πουθενά. Ναι λοιπόν, αυτά συμβαίνουν σε άντρες και γυναίκες και πάντα και παντού.

Ο βιασμός είναι υπόθεση όλων μας. Το τέλος θα έρθει όταν όλοι και όλες σταματήσουμε να το κρύβουμε, θα σταματήσουμε να νιώθουμε ενοχές, θα σταματήσουμε να στιγματοποιούμε τα θύματα, θα σταματήσουμε να κλείνουμε τα αυτιά μας όταν στο δίπλα σπίτι υπάρχει ένα θύμα που χρειάζεται την βοήθειά μας.

Δεν είμαι λιγότερο άνθρωπος, δεν είμαι πλέον αδύναμος, δεν έχω κάποιο ελάττωμα. Δεν ντρέπομαι για αυτό. Είμαι ο Σπύρος και όχι πλέον θύμα.

Καμία μόνη, κανένας μόνος.

ΣΠΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ ΣΑΣ. ΑΣ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ.
#MeToo #ΜεΤηνΣοφία

Check Also

Μια super αηδία μας έφερε για άλλη μιά φορά η…Super Κατερίνα

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε νιώσει super αηδία με την εκπομπή Super Κατερίνα …

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Exit mobile version